یکی از پارامترهای بسیار مهم در بررسی عملکرد لاستیک ها و کنترل کیفیت محصول نهایی، مقاومت لاستیک در برابر سایش می باشد. در بحث آزمون های آزمایشگاهی استاندارد برای بررسی مقاومت سایشی یک قطعه لاستیکی، بهترین و رایج ترین روش موجود، تعیین مقاومت سایشی با استفاده از دستگاه استوانه ای چرخان می باشد که استانداردهای مرجع برای این آزمون عبارتند از ISO 4649، ASTM D 5693 و استاندارد ملی ایران به شماره 7900 که روش آزمون نسبتاً مشابهی دارند.

این دستگاه شامل یک استوانه چرخان است که با ورقی ساینده با جنس و دانه بندی (اندازه مش) مشخص (معمولاً از جنس آلومینیوم اکسید با دانه بندی 60) پوشیده شده است. دستگاه شامل یک دهانه استوانه ای برای نگهداری آزمونه ها می باشد و آزمونه های استوانه ای شکل به قطر mm 16 و ارتفاع حداقل mm 6 پس از تهیه شدن از نمونه اصلی لاستیک ولکانیده یا گرمارنم، درون این نگهدارنده قرار می گیرند. آزمونه به صورت افقی توسط این ابزار نگهدارنده در جهت محور استوانه چرخان دستگاه حرکت داده می شود و تحت سایش با ورق ساینده قرار می گیرد. بدین منظور فشاری معین از طریق قرار دادن نیروی 5 تا 20 نیوتون به کمک وزنه های مشخص بر روی آزمونه، بسته به میزان سختی نمونه مورد آزمون، وارد می شود و در نهایت نیز میزان مقاومت سایشی پس از طی شدن مسافت طولی مشخص و سایش آزمونه با ورق ساینده بر حسب تغییرات حجم (mm3) بیان می شود. این آزمون باید بر روی سه نمونه انجام شده و نتیجه میانگین گزارش گردد. برای محاسبه تغییرات حجم باید در ابتدا چگالی آزمونه ها محاسبه شده و سپس با اندازه گیری تغییرات جرم آزمونه در اثر سایش و با بکار بردن چگالی، تغییرات حجم محاسبه می شوند.